بهار آمد در آغوش گل سرخ/ دل از کف داده مدهوش گل سرخ/ شد از ديباي زيباي بهشتي/ نگارين جامه تنپوش گل سرخ/ ز مرواريد شبنم گوشواري/ نسيم آويخت بر گوش گل سرخ/ يد بيضاي حور آورد و افکند/ رداي نقره بر دوش گل سرخ/ زمين صحرا به صحرا ، دشت تا دشت/ بهشت آيين شد از جوش گل سرخ/ سرود روشن خورشيد عشق است.

به گورستان گذر کن تا ببيني/چه بسيارند آناني که مردند/چه گلهاي دل افروز بهاري/ که از باد خزان ناگه فسردند/بسا فرد عزيز خانواده/ که در دهليز تاريکش فشردند/زن و مرد و جوان و پير و کودک/ از اين دنياي دون با خود چه بردند/به غير از رزق مقسوم مقدر/ طمع ورزيده يا قانع نخوردند/چو رنگ مرگ پيدا شد يکايک/ حنـاي عاريت از کف ستردند.

سري که سروري کائنات با او بود/ ز ناسپاسي امّت به روي زانو بود/ دلي که مخزن اسرار غيب بود و شهود/ شکسته از غم يار شکسته پهلو بود/ گل محمّدي گلشن جوانمردي/ که داغديده ي ياس کبود خوشبو بود/ فداي آينه ي «هل اتي علي الانسان»/ که از براي بشر جاودانه الگو بود/ فنا کننده ي باطل که در قلمرو حق/ براي خاطر اسلام در تکاپـو بود.

درست وقتي انسان به مقامات معنوني كه مي‌رسد .خداوند كه به او كمك‌هاي فوق‌بشري مي‌كند مِن حيث لايحتسب كه بهره مي‌برد رحمانيت و رحيميت خداوند كه شامل حال فرد مي‌شود نصرت الهي كه سر مي‌رسد وعده‌اي كه خداوند به مؤمنين داده است كساني كه دين او را نصرت مي‌كنند

گفته بودي چو نماينده شوم يکماهه/ فقر را ريشه کن از شهر شما خواهم کرد/ مسجد و مدرسه گرمابه و بيمارستان/ به تمناي دل خلق بنا خواهم کرد/ بعد احداث زمين چمن و ورزشگاه/ روي بر ساخت استخر شنا خواهم کرد/ گره از کار فروبسته‌ي همشهري ها/ با سرانگشت خود البته که وا خواهم کرد/ هرکه بيکار بود زود گذارم سر کار.